2. گریز از بیداری و ناگزیر از خواب ...

بعضی وقت ها هم آدم ها از آبی بودن خسته میشوند ! از رنگ ِ دریا و آسمان بودن . دلشان میخواهد سیاه باشند . که همرنگ ِ خود ِ زندگی شوند ! سیاه ِ سیاه ...

یک جاهایی خدا ما را در مخمصه گیر می اندازد ، یک لبخند کمرنگ میزند و خطاب به ما - جوری که ما نمیشنویم ، ما گوشمان پر است از گناه ، صدای خدا در میان گناه فرکانسش کم و کم تر میشود - میگوید : صدا کن مرا . صدای تو خوب است ! 

برای کسی که از بیداری میترسد و از خواب برایش کابوس میماند ، چاره چیست ؟ جز تحمل ِ کابوس های ِ ظالمانه ِ ی خواب های ِ شبانه !